Wytrawianie szkliwa i zębiny jest jednym z kluczowych zabiegów, które przygotowują właściwe warunki do założenia wypełnień stomatologicznych, dzieł protetycznych czy licówek. Celem wytrawiania jest opracowanie powierzchni naturalnych tkanek zęba w taki sposób, aby zapewnić możliwość trwałego połączenia z systemami wiążącymi, a za ich pośrednictwem z plombami kompozytowymi. Dowiedz się, na czym polega wytrawianie i kiedy jest stosowane.
Wytrawianie jest konieczne, aby zapewnić trwałość i szczelność wypełnieniom stomatologicznym. Powszechnie stosowane białe plomby, czyli wypełnienia kompozytowe chemoutwardzalne i światłoutwardzalne, nie utrzymają się w zębie bez odpowiedniego przygotowania naturalnej tkanki. Aby to zmienić, należy zastosować systemy i preparaty wytrawiające, których czynnym składnikiem jest kwas ortofosforowy.
Dlaczego wytrawianie tkanek zęba jest niezbędne?
Bezpośrednim celem wytrawiania tkanek zęba jest stworzenie warunków do zaistnienia zjawiska adhezji. Jest to siła przyciągania się molekuł ciał fizycznych. Przykłady: możliwość „sklejenia” dwóch gładkich płytek szklanych przy użyciu wody lub utrzymywanie się wilgotnej folii na gładkiej pionowej szybie, farby na ścianie czy kredy na szkolnej tablicy.
Siła adhezji zależy od wielu czynników, m.in. od struktury stykających się powierzchni oraz ich składu chemicznego. Powierzchnia szkliwa jest bardzo gładka, co nie sprzyja wytwarzaniu trwałych wiązań adhezyjnych z wypełnieniami. Aby zmienić ten stan, należy wytworzyć mikrozaczepy, w które będzie mógł wniknąć bond i wytworzyć silne połączenia mechaniczne. Na tak przygotowane podłoże można wprowadzić wypełnienie kompozytowe, które wytworzy z bondem połączenie chemiczne.
Na czym polega wytrawianie szkliwa i zębiny?
Do wytrawiania powierzchni szkliwa i zębiny stosowane są różne preparaty zawierające kwas ortofosforowy w stężeniu 35-38%. Usuwa on z powierzchni zęba błonę organiczną, a następnie przenika w głąb szkliwa i rozpuszcza jego składniki nieorganiczne. Dochodzi do chemicznego odtłuszczenia powierzchni szkliwa, która staje się matowa i szorstka. Powstają mikroskopijne pory i zagłębienia, które stanowią doskonałe przyczepy dla wnikającej w nie półpłynnej żywicy (bond). Od stężenia kwasu zależy charakter wytwarzanych zmian na powierzchni szkliwa i w efekcie siła wiązania z polimerem.
Wytrawianie musi poprzedzić zakładanie wypełnień stomatologicznych, osadzanie koron, wkładów inlay, onlay i overlay. Jest niezbędne przy nakładaniu licówek kompozytowych i porcelanowych. Aplikacja kwasu poprzedza też aplikację laków do bruzd i szczelin.
Jak działają systemy samowytrawiające?
Alternatywą dla stosowania kwasu ortofosforowego są systemy samowytrawiające. O ich zaletach mówi specjalista z hurtowni stomatologicznej Limedic: – Mocną stroną systemów samowytrawiających jest uproszczenie procedur. Można użyć jednego preparatu, zamiast osobno stosować wytrawiacz, primer i bond. Ponadto nowoczesne systemy wiążące są jednobutelkowe, co znacznie poprawia komfort i tempo pracy. Głębokość demineralizacji tkanek zęba zależy od pH konkretnego systemu – im niższe, tym głębsza penetracja. Równoległe działanie na elementy organiczne (włókna kolagenu) i nieorganiczne zęba jest szczególnie ważne w przypadku wytrawiania zębiny. Połączenie działania kwasu i infiltracji tkanki przez żywicę w jeden proces pozwala zminimalizować ryzyko zbyt głębokiej demineralizacji i powstawania nadwrażliwości.
Wytrawianie tkanek zęba jest konieczne do wytworzenia trwałych połączeń pomiędzy elementami wypełnienia lub odbudowy zęba. Właściwie przeprowadzony zabieg pozwala uniknąć nadwrażliwości i zapewnia wieloletnią trwałość wytworzonych połączeń.
