Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1937 z dnia 23 października 2019 r. w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa Unii zwana Dyrektywą o sygnalistach reguluje ważną kwestię ochrony sygnalistów. Dyrektywa o sygnalistach zobowiązuje każdy z krajów członkowskich do implementacji przepisów w niej zawartych do prawodawstwa krajowego. Termin upływa 17.12.2021r. Do tego dnia podmioty prawne z sektora publicznego i prywatnego powinny wprowadzić stosowane rozwiązania chroniące sygnalistów.
Dyrektywa o ochronie sygnalistów wymaga wprowadzenia odpowiednich rozwiązań do obsługi zgłoszeń. Należy przygotować procedury, które będą regulowały sprawy kanału zgłoszeniowego, odpowiedzialności, terminów realizacji poszczególnych działań, w tym działań następczych, komunikacji z sygnalistą oraz wskazywały stosowane środki ochrony sygnalisty przed działaniami odwetowymi.
Kim jest sygnalista?
Sygnalista, czasem też Demaskator (z ang. Whistleblower) to osoba, która zgłasza naruszenia prawa Unii w kontekście związanym z pracą. Potencjalnym sygnalistą może być nasz pracownik, były pracownik, kandydat do pracy, jak również osoba prowadzące działalność gospodarczą na własny rachunek, pracująca pod nadzorem i kierownictwem wykonawców, podwykonawców oraz dostawców. Sygnalistą może być również akcjonariusz lub wspólnik oraz osoba będąca członkiem organu administracyjnego, zarządzającego lub nadzorującego przedsiębiorstwa, w tym członek niewykonawczy, a także wolontariusz i stażysta, bez względu na to czy otrzymuje wynagrodzenie.
Czy są jakieś wyjątki od stosowania dyrektywy?
Dyrektywa o sygnalistach daje prawo państwom członkowskim możliwość zwolnienia z obowiązku gminy zamieszkiwane przez mniej niż 10 tys. mieszkańców lub zatrudniające mniej niż 50 pracowników o czym więcej na https://sygnalista24.info/. Również podmioty prawne z sektora prywatnego, które zatrudniają mniej niż 50 pracowników nie będą musiały wprowadzać wymagań. Limit pracowniczy nie dotyczy podmiotów, które podlegają przepisom związanym z usługami, produktami i rynkami finansowymi oraz zapobieganiem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, jak również bezpieczeństwem transportu i ochrony środowiska. Państwa członkowskie mogą zobowiązać również do tego obowiązku podmioty działające w dziedzinie środowiska i zdrowia publicznego.
